درباره‌ی نسرین امیری خورهه

«شاید خدا بخواند» عنوان رمانی‌ست که در سال ۱۳۴۹ در تهران و در نشر کهنموئی زاده در ۲۰۷ صفحه به چاپ رسیده است. بر پیشانی این اثر نام نسرین امیری خورهه دیده می‌‌شود؛ اما نسیرین امیری کیست؟ در چه سالی به دنیا آمده، هنوز در قید حیات است یا خیر؟ این‌ها سوال‌هایی‌ست که در جستجوهای ما جوابی برای آن پیدا نشد. تنها اطلاعات اندکی از خود رمان در بعضی از مقالات فارسی که در پایگاه مقالات ثبت شده‌اند، وجود دارد. آنچه مسلم و قطعی به نظر می‌رسد، این است که اثر او جزو آثار دهه‌‌ی پنجاه شمسی -که دهه‌ی طلایی و شکوفایی داستان و هنر معاصر به‌شمار می‌رود- به چاپ رسیده. در این سال‌ها بیست و پنج نویسنده‌ی زن داستان نوشتند و امیری یکی از آن‌هاست. زنان در این سال‌ها با توجه به موقعیت خوبی که پیدا کرده بودند و تغییرات جدی که در شیوه‌ی زندگی و آداب و سنن اجتماعی به وجود آمده بود، آثار بیشتری منتشر کردند که جملگی در حوزه‌ی رمانتیسم اجتماعی است.

عشق رایج‌ترین موضوع در این داستان‌ها و در البته رمان «شاید خدا بخواند» است؛ اما فضای داستان به اجتماع هم کشیده شده. حالا  دانشگاه، محل‌کار، گالری‌های هنری و… مکان‌های داستانی هستند. «شاید خدا بخواند» قصه‌ی مردی‌ست که زن و فرزند دارد ولی زنی جوان را می‌فریبد تا از شوهرش جدا شود و بتواند از او معشوقه‌ای برای خود بسازد. عشق و خیانت، دروغ و فریب بن‌مایه‌های رمان‌اند.

آنچه از نسرین امیری گفته ‌شده، همین اطلاعات معدودی‌ست که به سبب نبود آرشیو‌ از ادبیات داستانی -که به ویژه در حوزه‌ی زنان داستان‌نویس داری نواقص بسیاری است- یافت شده و نسیرین امیر خورهه و زندگی وی در پرده‌ی ابهام مانده است.